Actions
Difference between revisions of "Fractal Press 131"
(added interview text) |
(No difference)
|
Revision as of 10:42, 7 December 2018
| title | Boards of Canada |
|---|---|
| author | Christos Karras |
| publication | Fractal Press |
| date | 2002/06 |
| issue | 131 |
| pages | 20-21 |
Contents
Original Text
Boards of Canada was an interview (in Greek) by Christos Karras originally published June 2002 in Fractal Press magazine Number 131 pp.20-21
This is an original text copied verbatim from the original source. Do not edit this text to correct errors or misspellings. Aside from added wikilinks, this text is exactly as it originally appeared.
Boards of Canada
Η αναμονή της κυκλοφορίας του δεύτερου δίσκου τους έφτασε σε σημείο υστερίας ανάμεσα στα ακροατήρια της λεγόμενης leftfield -ήτοι προοδευτικής- electronica. Και δεν πρόκειται για περίπτωση εφαρμοσμένου hype. οι Boards Of Canada κέρδισαν τη συμπάθεια τον μοντέρνου αστού χάρη στη δύναμη που φέρει ο ήχος τους να σε μεταφέρει σε χωροχρόνο μακρινό. Το πλάνεμα της ψυχής που επιτεύχθηκε πριν από τέσσερα χρόνια με το Music Has The Riqht Το Children και επαναλαμβάνεται ξανά με το φετινό διαμαντένιο Geogaddi, είναι αυτό που κάνει τους Marcus Eion και Michael Sandison να θεωρούνται πια οι ηγέτες ενός κινήματος της ηλεκτρονικής μουσικής αποτελούμενο από ονόματα (Mum, Minotaur Shock, Manual, Casino Vs Japan[]) που συνδυάζουν τον αναλογικό με τον ψηφιακό ήχο, ανασύρουν το παιδί που κρύβει κάθε ακροατής μέσα του και χτίζουν ατμόσφαιρες σύνθετες μα συνάμα γλυκές και ελκυστικές. Η δόξα είναι πια πραγματικότητα για τους δύο κατοίκους της σκοτσέζικης επαρχίας οι οποίοι, σα να μη θέλουν ή μπορούν να πιστέψουν αυτό που τους συμβαίνει, εξακολουθούν να είναι αποστασιοποιημένοι από τις μουσικές μητροπόλεις, να εμφανίζονται σπάνια και να αφήνουν να αιωρείται γύρω τους ένας αέρας μυστηρίου.
Στη συνέντευξη ωστόσο που μας παραχώρησαν μέσω e-mail, τα έκαναν όλα λιανά.
Κείμενο / συνέντευξη: Χρήστος Καρράς
Fractal Press: Τι παρεμβλήθηκε ανάμεσα στον Music Has The Right Το Children και το Geogaddi; Τι συνέβη μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια;
Mike: Για έναν ολόκληρο χρόνο γράφαμε μουσική, ταξιδέψαμε και κινηματογραφήσαμε τον βορρά. Ύστερα ξαναστήσαμε το studio μας το οποίο πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να ετοιμαστεί. Είχαμε πάρα πολλά τεχνικά προβλήματα για έναν περίπου χρόνο, μέχρι που τελικά τα ξεπεράσαμε. Περάσαμε τα δύο τελευταία χρόνια γράφοντας μουσική για το νέο μας άλμπουμ, αλλά κάναμε και κάποια remix και χάρες για άλλους, όπως το remix στο project Slag Boom Van Loon του Mike Paradinas (σ.τ.σ. -κατά κόσμον μ-Zjq). Τότε αποφασίσαμε να μην κάνουμε άλλα remix ή συνεργασίες στο μέλλον γιατί όλα αυτά απορροφούν πολύτιμο χρόνο πoυ προτιμάμε να αξιοποιούμε γράφοντας τους δικούς μας δίσκους. Επιπλέον, κυκλοφορήσαμε και δύο ΕΡ, το In Α Beautiful Place Out In The Country και το John Peel session.
F.P.: Για σας ποιες ήταν οι πιο σημαντικές διαφορές ανάμεσα στο Music Has The Right Το Children και το Geogaddi?
Mike: Στο Geogaddi χρησιμοποιήσαμε πολλούς παραμορφωμένους ήχους για να πετύχουμε ένα πιο "γενικευμένο" ήχο όπου τα επιμέρους στοιχεία ήταν λιγότερο σημαντικά. Η ιδέα ήταν να κάνουμε τους ήχους μη αναγνωρίσιμους, και για παράδειγμα είναι κάποια σημεία που δεν μπορείς να διακρίνεις αν ακούς φλάουτο, φωνή ή synthesizer. Στο προηγούμενο album συγκεντρωνόμαστε περισσότερο σε απλές μελωδικές γραμμές από synthesizers και σε μικρούς μεμονωμένους ήχους. Ήταν πιο μινιμαλιστικός και αραιός ήχος και η αλήθεια είναι ότι έτσι ακουγόμαστε συνήθως. πιο πρόσφατα, όμως, βρήκα τον εαυτό μου να προσπαθεί να παγιδεύσει μερικούς από τους περίεργους ήχους που ακούω όταν ονειρεύομαι, ήχοι που δεν μπορώ να τους αναγνωρίσω στη χροιά ενός μουσικού οργάνου, και νομίζω ότι στο Geogaddi το καταφέραμε.
F.Ρ.: Πότε καταλαβαίνετε ότι ένα κομμάτι σας έχει αγγίξει την τελειότητα;
Marcus: Δε γνωρίζω αν υπάρχει ένα σημείο όπου ένα κομμάτι είναι τέλειο. Υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει όταν φτάσεις το σημείο όπου αγαπάς τον ήχο του κομματιού σου και νομίζεις πως οτιδήποτε και να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις θα το καταστρέψει. Τότε ίσως να είναι τέλειο. είμαι ευτυχής όταν μπορώ να τελειώσω ένα κομμάτι μέσα σε μια μέρα, αλλά μερικές φορές κυριεύομαι από μανία για κάποια συγκεκριμένα σημεία ενός κομματιού και αυτό μπορεί να μου πάρει εβδομάδες. Αυτή την εποχή πάντως προσπαθώ να γράφω περισσότερη μουσική αλλά να ξοδεύω λιγότερο χρόνο σε κάθε κομμάτι, γιατί ξέρω ότι τότε είναι που οι μουσικοί κάνουν την καλύτερη δουλειά τους.
F.P.: Από πού αντλούν την έμπνευσή τους οι Boards Of Canada;
Μike: Έχουμε τις ίδιες επιρροές. Καθώς ήμασταν αμοιβάδες στις αρχές της δεκαετίας του '70 ακούσαμε πάρα πολύ μουσική, αλλά n μεγαλύτερη επίδρασή είναι ταινίες και βιβλία καθώς επίσης και παλιότερη pop μουσική από τα '60s και τα '70s. Μας αρέσει η μουσική της τηλεόρασης από τη δεκαετία του '70 κατ του '80, όπως τα τζιγκλάκια που πέφτουν στο τέλος των εκπομπών της αμερικάνικης τηλεόρασης. Παίρνω πολλή έμπνευση από ταινίες, ιδιαίτερα από εκείνες τις παρανοϊκές ελεύθερου ύφους ταινίες των τελών της δεκαετίας τον '70 κατ των αρχών της δεκαετίας του '80. Επίσης μας έχουν επηρεάσει βαθιά κάποια ντοκιμαντέρ, τα κινούμενα σχέδια και οι εκπομπές ενημέρωσης του πολίτη. Διαβάζω σοβαρή επιστημονική φαντασία κατ προσπαθώ να φανταστώ τους ήχους που ταιριάζουν στις σκηνές που περιγράφονται. Σίγουρα αυτό αποτελεί τροφή κατ για τπ μουσική που γράφω.
F.P.: Πώς επιλέγετε τους τίτλους των δίσκων και των κομματιών σας; Σε ποιο βαθμό αυτοί οι τίτλοι αναφέρονται στη μουσική σας. H ονομαστική απόδοση της μουσικής δεν περιορίζει πολλές φορές την ικανότητα του ακροατή να δημιουργεί τα δικά του σενάρια κατ τις δικές του έννοιες, όταν ακούει τη μουσική;
Marcus: Είναι σημαντικό ν' αφήνω έναν βαθμό αμφισημίας σ' αυτά τα πράγματα, γιατί αυτό που ο ακροατής μπορεί να φανταστεί είναι πάντα πιο δυνατό απ' αυτό που μπορείς να του δώσεις στην πραγματικότητα. Προσεγγίζουμε τον κάθε μας τίτλο διαφορετικά. Κάποιες φορές μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό όσο το όνομα του προσώπου που ακούγεται n φωνή του στο κομμάτι, ή μπορεί να είναι μια παραποιημένη φράση που κάποιος αντιλήφθηκε καθώς ήταν μεθυσμένος ή μαστουρωμένος. Οι παραποιημένες φράσεις έχουν χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές γιατί μια τέτοια φράση εξάπτει την έμπνευση κατ προκαλεί συναισθήματα, γίνεται σουρεαλιστική κατ προτείνει μια συγχυσμένη, ενισχυμένη μορφή της πραγματικότητας. Κάποιες φορές μάλιστα βάζουμε απόκρυφους κατ αινιγματικούς τίτλους στα κομμάτια μας, γιατί είμαστε περίεργοι αν κάποιος Θα καταλάβει σε τι αναφέρονται. Ένας τίτλος μπορεί να κάνει τη μουσική να ακούγεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο κατ αυτό μπορεί να αποβεί σπουδαίο πράγμα, αν έχει γίνει με προσοχή.
F.P.: Πώς συνδέονται τα οπτικά που χρησιμοποιείτε στις συναυλίες σας με τη μουσική που παίζετε; Υπάρχουν κάποια μηνύματα που Θέλετε να μεταδώσετε πίσω από τις εικόνες αυτές;
Mike: Μου αρέσει ο κόσμος να σχηματίζει τις δικές του απόψεις για το τι σημαίνει n μουσική κατ το ίδιο ισχύει και για τα οπτικά, γι' αυτό κατασκευάζουμε αμφίσημες εικόνες παν υπονοούν συγκεκριμένα πράγματα. Συνήθως φτιάχνουμε αρκετά αφηρημένες εικόνες, με λούπες από κινούμενα σχέδια και ζοφερά κλιπάκια από θλιμμένες στιγμές. Με τον ίδιο τρόπου που ένα κομμάτι μπορεί να έχει μια φωνή και o ακροατής να μην αναγνωρίζει τo τι ακριβώς λέει n φωνή, με αυτό τον τρόπο μας αρέσει vα Χρησιμοποιούμε αφηρημένες εικόνες με λεπτά ή υποσυνείδητα κόλπα. Πρόσφατα χρησιμοποιήσαμε εικόνες που παίρνουν ένα θέμα και κάνοντας περίεργους δεσμούς ανάμεσα στην τέχνη, τη γεωμετρία, τα μαθηματικά και τη θρησκεία. Αλλάζουμε πάντα τo concept μας κάθε φορά που βγάζουμε έναν καινούργιο δίσκο.
F.P.: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας δίσκοι όλων των εποxών;
Marcus: Θα μπορούσα να σου απαντώ για πάντα, αλλά τα κορυφαία των κορυφαίων είναι για μένα τα Loveless από ι τους My Bloody Valentine, New Traditionalists από τους Devo, Pet Sounds των Beach Boys, Heaven or Las Vegas r και Blue Bell Knoll των Cocteau Twins και το 20 Mothers του Julian Cope.
Mike: H απάντησή μου θα άλλαζε από καιρό σε καιρό, αλλά για την ώρα θα έλεγα τα Garlands των Cocteau Twins, Geno των Dexy's Midnight Runners, οτιδήποτε από την Wendy Carlos, Clouds της Joni Mitchell, I Don't Know Why I Love You του Stevie Wonder...
F.P.: Ακούγοντας τους Boards Of Canada νιώθω σαν να ξαναγίνoμαι παιδί. Πώς οι εμπειρίες τον παρελθόντος φορτίζουν το δικό σας υλικό;
Mike: Μας αρέσει να παίζουμε με τις εικόνες και τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, είναι καλή πηγή έμπνευσης, γιατί όλοι μας υπήρξαμε κάποτε παιδιά, και όλοι μας έχουμε χάσει αυτά το μέρος της ζωής μας. Σχεδόν όλη n pop μουσική βασίζεται σε επίκαιρα θέματα και σε επίκαιρα ενδιαφέροντα των ενηλίκων, αλλά το περισσότερο απ αυτό το υλικό με αφήνει άδειο και αδιάφορο. Θέλω π μουσική να με κάνει να νιώθω θλιμμένος, θέλω n μουσική να με κάνει να νιώθω οτιδήποτε. Γι' αυτό στη δική μου μουσική ανασύρω μνήμες, κάποιες καλές και κάποιες τραγικές. Επίσης πιστεύω ότι, όσο είσαι νέος, μπορείς να έχεις περίεργες ιδέες και εξεζητημένες σκέψεις στο μυαλό σου, αλλά καθώς μεγαλώνεις όλα αυτά απωθούνται και μπαίνουν στο υποσυνείδητο. Ίσως προσπαθούμε να ξαναπαγιδεύσουμε αυτές τις ιδέες γράφοντας τη μουσική μας. Προσπαθούμε να μεταμφιέσουμε κάτι πολύπλοκο σε κάτι απλό και αφελές, και ίσως όταν ακούει κανείς τη μουσική μας να φαντάζει παιδική ή απλοϊκή, αλλά αυτό ισχύει μόνο για την επιφάνεια της μουσικής μας.
F.P.: Υπάρχει κάτι που να σας λείπει από τις πρώτες μέρες των Boards Of Canada, όταν ήσαστε μια ευρύτερη καλλιτεχνική κολεκτίβα χωρίς επίσημες δουλειές;
Mike: Ναι, μου λείπει n ανωνυμία.
F.P.: Πώς επιτυγχάνετε αυτόν τον πολυδιάστατο τύπο μουσικής, όπου οι ακροάσεις, όσες κ1 αν είναι, δεν χάνουν ποτέ το ενδιαφέρον τους;
Marcus: Τα κομμάτια μας είναι αρκετά μουσικά. Εννοώ ότι είμαστε πιο καλοί μουσικοί απ' αυτό που μπορεί να αποκαλύψει το ηχητικό στυλ των Boards Of Canada, και δίνουμε τεράστια βάση στο να γράφουμε μελωδίες που έχουν έναν επαρκή βαθμό συναισθηματικής "ανάλυσης" μέσα τους. H μαγική "πέμπτη χορδή". Όταν συνθέτουμε τα κομμάτια μας θέλουμε να περιλαμβάνουν πράγματα που δεν είναι προφανή τις πρώτες φορές που τα ακούς, Έτσι ώστε ύστερα από αρκετά ακούσματα μπορείς να βρίσκεις ήχους και κρυμμένες μελωδίες που δεν είχες παρατηρήσει νωρίτερα. Επίσης γράφουμε πάρα πολλά κομμάτια. Μόνο το ένα εικοστό της δουλειάς μας βρίσκε το δρόμο του προς την αγορά και μόνο αφού έχουμε δουλέψει πάνω τους για μήνες, μόνο τότε έχουμε μια καλή εικόνα για ποια κομμάτια μας έχουν την περισσότερη αντοχή στο χρόνο.
F.P.: Το νέο άλμπουμ είναι κάπως πιο σκοτεινό από το Music Has The Right Το Children. Τι σας οδήγησε σ αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης
Marcus: Δεν ήταν στις προθέσεις μας να γράψουμε ένα πιο σκοτεινό δίσκο. Νομίζω ότι ο ήχος απλώς αντανακλά τη διάθεσή μας καθώς τον ηχογραφούσαμε. Νομίζω ότι ασυνείδητα αντιδράσαμε στην αίσθηση που είχαμε ότι ο ήχος του προηγούμενου δίσκου μας ήταν λίγο πιο ελαφρύς απ' ότι είμαστε στην πραγματικότητα και επίσης αντιδράσαμε σε συγκεκριμένες προσωπικές, τραυματικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων.
F.P.: Εμφανίζεστε σπάνια ζωντανά και δεν επικοινωνείτε με τους ακροατές σας. Πώς παίρνετε feedback για τη μουσική σας; Πως αξιολογείτε αυτό το feedback και πόσο το αφήνετε να επηρεάσει τη μουσική σας;
Mike: Στην πραγματικότητα προσπαθούμε να μην παίρνουμε feedback. Είναι πιο εύκολο για εμάς να διασκεδάζουμε δημιουργώντας τη μουσική μας, όταν φανταζόμαστε ότι κανένας δεν μας ακούει. Το περισσότερο feedback το παίρνουμε από φίλους. Δε μας αρέσει να ακολουθούμε το τι σκέφτονται οι άλλοι γατί είναι πολύ εύκολο να απογοητευτείς από μια κακή κριτικό. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική ήμασταν πολύ ευτυχείς που δεν ξέραμε τι σκέφτονται οι άλλο για εμάς, καθώς δεν υπήρχαν ούτε προσδοκίες ούτε απαιτήσεις. Δε θέλουμε να μας αλλάζουν τα πράγματα που λέει ο κόσμος, είτε αυτό είναι καλό είτε όχι, γι' αυτό αυτές τις μέρες προσπαθούμε σκληρά να κλειδωθούμε από τον έξω κόσμο και να φανταζόμαστε ότι διανύουμε ακόμα την πρώτη μας περίοδο.
F.P.: Πώς ατενίζετε το μέλλον;
Marcus: Αν σε είκοσι χρόνια δημιουργούμε ακόμα πράγματα που βρίσκω ενδιαφέροντα και εξακολουθούμε να εισπράττουμε ικανοποίηση απ' αυτό, Θα είμαι πολύ ευτυχής.
Mike: Μουσική για πάντα.