title	Fractal Press 131
author	Christos Karras
publication	Fractal Press
date	2002/10
issue	131
pages	20-21

"Fractal Press 131" was an interview (in Greek) by Christos Karras originally published October 2002 in Fractal Press magazine Number 131 pp.20-21

Original Text

This is an original text copied verbatim from the original source. Do not edit this text to correct errors or misspellings. Aside from added wikilinks, this text is exactly as it originally appeared.

Η αναμονή της κυκλοφορίας του δεύτερου δίσκου τους έφτασε σε σημείο υστερίας ανάμεσα στα ακροατήρια της λεγόμενης leftfield -ήτοι προοδευτικής- electronica. Και δεν πρόκειται για περίπτωση εφαρμοσμένου hype. οι Boards Of Canada κέρδισαν τη συμπάθεια τον μοντέρνου αστού χάρη στη δύναμη που φέρει ο ήχος τους να σε μεταφέρει σε χωροχρόνο μακρινό. Το πλάνεμα της ψυχής που επιτεύχθηκε πριν από τέσσερα χρόνια με το Music Has The Riqht Το Children και επαναλαμβάνεται ξανά με το φετινό διαμαντένιο Geogaddi, είναι αυτό που κάνει τους Marcus Eion και Michael Sandison να θεωρούνται πια οι ηγέτες ενός κινήματος της ηλεκτρονικής μουσικής αποτελούμενο από ονόματα (Mum, Minotaur Shock, Manual, Casino Vs Japan[]) που συνδυάζουν τον αναλογικό με τον ψηφιακό ήχο, ανασύρουν το παιδί που κρύβει κάθε ακροατής μέσα του και χτίζουν ατμόσφαιρες σύνθετες μα συνάμα γλυκές και ελκυστικές. Η δόξα είναι πια πραγματικότητα για τους δύο κατοίκους της σκοτσέζικης επαρχίας οι οποίοι, σα να μη θέλουν ή μπορούν να πιστέψουν αυτό που τους συμβαίνει, εξακολουθούν να είναι αποστασιοποιημένοι από τις μουσικές μητροπόλεις, να εμφανίζονται σπάνια και να αφήνουν να αιωρείται γύρω τους ένας αέρας μυστηρίου.

Στη συνέντευξη ωστόσο που μας παραχώρησαν μέσω e-mail, τα έκαναν όλα λιανά.

Κείμενο / συνέντευξη: Χρήστος Καρράς

Fractal Press: Τι παρεμβλήθηκε ανάμεσα στον Music Has The Right Το Children και το Geogaddi; Τι συνέβη μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια;

Mike: Για έναν ολόκληρο χρόνο γράφαμε μουσική, ταξιδέψαμε και κινηματογραφήσαμε τον βορρά. Ύστερα ξαναστήσαμε το studio μας το οποίο πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να ετοιμαστεί. Είχαμε πάρα πολλά τεχνικά προβλήματα για έναν περίπου χρόνο, μέχρι που τελικά τα ξεπεράσαμε. Περάσαμε τα δύο τελευταία χρόνια γράφοντας μουσική για το νέο μας άλμπουμ, αλλά κάναμε και κάποια remix και χάρες για άλλους, όπως το remix στο project Slag Boom Van Loon του Mike Paradinas (σ.τ.σ. -κατά κόσμον μ-Zjq). Τότε αποφασίσαμε να μην κάνουμε άλλα remix ή συνεργασίες στο μέλλον γιατί όλα αυτά απορροφούν πολύτιμο χρόνο πoυ προτιμάμε να αξιοποιούμε γράφοντας τους δικούς μας δίσκους. Επιπλέον, κυκλοφορήσαμε και δύο ΕΡ, το In Α Beautiful Place Out In The Country και το John Peel session.

F.P.: Για σας ποιες ήταν οι πιο σημαντικές διαφορές ανάμεσα στο Music Has The Right Το Children και το Geogaddi?

Mike: Στο Geogaddi χρησιμοποιήσαμε πολλούς παραμορφωμένους ήχους για να πετύχουμε ένα πιο "γενικευμένο" ήχο όπου τα επιμέρους στοιχεία ήταν λιγότερο σημαντικά. Η ιδέα ήταν να κάνουμε τους ήχους μη αναγνωρίσιμους, και για παράδειγμα είναι κάποια σημεία που δεν μπορείς να διακρίνεις αν ακούς φλάουτο, φωνή ή synthesizer. Στο προηγούμενο album συγκεντρωνόμαστε περισσότερο σε απλές μελωδικές γραμμές από synthesizers και σε μικρούς μεμονωμένους ήχους. Ήταν πιο μινιμαλιστικός και αραιός ήχος και η αλήθεια είναι ότι έτσι ακουγόμαστε συνήθως. πιο πρόσφατα, όμως, βρήκα τον εαυτό μου να προσπαθεί να παγιδεύσει μερικούς από τους περίεργους ήχους που ακούω όταν ονειρεύομαι, ήχοι που δεν μπορώ να τους αναγνωρίσω στη χροιά ενός μουσικού οργάνου, και νομίζω ότι στο Geogaddi το καταφέραμε.

F.Ρ.: Πότε καταλαβαίνετε ότι ένα κομμάτι σας έχει αγγίξει την τελειότητα;

Marcus: Δε γνωρίζω αν υπάρχει ένα σημείο όπου ένα κομμάτι είναι τέλειο. Υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει όταν φτάσεις το σημείο όπου αγαπάς τον ήχο του κομματιού σου και νομίζεις πως οτιδήποτε και να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις θα το καταστρέψει. Τότε ίσως να είναι τέλειο. είμαι ευτυχής όταν μπορώ να τελειώσω ένα κομμάτι μέσα σε μια μέρα, αλλά μερικές φορές κυριεύομαι από μανία για κάποια συγκεκριμένα σημεία ενός κομματιού και αυτό μπορεί να μου πάρει εβδομάδες. Αυτή την εποχή πάντως προσπαθώ να γράφω περισσότερη μουσική αλλά να ξοδεύω λιγότερο χρόνο σε κάθε κομμάτι, γιατί ξέρω ότι τότε είναι που οι μουσικοί κάνουν την καλύτερη δουλειά τους.

F.P.: Από πού αντλούν την έμπνευσή τους οι Boards Of Canada;

Μike: Έχουμε τις ίδιες επιρροές. Καθώς ήμασταν αμοιβάδες στις αρχές της δεκαετίας του '70 ακούσαμε πάρα πολύ μουσική, αλλά n μεγαλύτερη επίδρασή είναι ταινίες και βιβλία καθώς επίσης και παλιότερη pop μουσική από τα '60s και τα '70s. Μας αρέσει η μουσική της τηλεόρασης από τη δεκαετία του '70 κατ του '80, όπως τα τζιγκλάκια που πέφτουν στο τέλος των εκπομπών της αμερικάνικης τηλεόρασης. Παίρνω πολλή έμπνευση από ταινίες, ιδιαίτερα από εκείνες τις παρανοϊκές ελεύθερου ύφους ταινίες των τελών της δεκαετίας τον '70 κατ των αρχών της δεκαετίας του '80. Επίσης μας έχουν επηρεάσει βαθιά κάποια ντοκιμαντέρ, τα κινούμενα σχέδια και οι εκπομπές ενημέρωσης του πολίτη. Διαβάζω σοβαρή επιστημονική φαντασία κατ προσπαθώ να φανταστώ τους ήχους που ταιριάζουν στις σκηνές που περιγράφονται. Σίγουρα αυτό αποτελεί τροφή κατ για τπ μουσική που γράφω.

F.P.: Πώς επιλέγετε τους τίτλους των δίσκων και των κομματιών σας; Σε ποιο βαθμό αυτοί οι τίτλοι αναφέρονται στη μουσική σας. H ονομαστική απόδοση της μουσικής δεν περιορίζει πολλές φορές την ικανότητα του ακροατή να δημιουργεί τα δικά του σενάρια κατ τις δικές του έννοιες, όταν ακούει τη μουσική;

Marcus: Είναι σημαντικό ν' αφήνω έναν βαθμό αμφισημίας σ' αυτά τα πράγματα, γιατί αυτό που ο ακροατής μπορεί να φανταστεί είναι πάντα πιο δυνατό απ' αυτό που μπορείς να του δώσεις στην πραγματικότητα. Προσεγγίζουμε τον κάθε μας τίτλο διαφορετικά. Κάποιες φορές μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό όσο το όνομα του προσώπου που ακούγεται n φωνή του στο κομμάτι, ή μπορεί να είναι μια παραποιημένη φράση που κάποιος αντιλήφθηκε καθώς ήταν μεθυσμένος ή μαστουρωμένος. Οι παραποιημένες φράσεις έχουν χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές γιατί μια τέτοια φράση εξάπτει την έμπνευση κατ προκαλεί συναισθήματα, γίνεται σουρεαλιστική κατ προτείνει μια συγχυσμένη, ενισχυμένη μορφή της πραγματικότητας. Κάποιες φορές μάλιστα βάζουμε απόκρυφους κατ αινιγματικούς τίτλους στα κομμάτια μας, γιατί είμαστε περίεργοι αν κάποιος Θα καταλάβει σε τι αναφέρονται. Ένας τίτλος μπορεί να κάνει τη μουσική να ακούγεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο κατ αυτό μπορεί να αποβεί σπουδαίο πράγμα, αν έχει γίνει με προσοχή.

F.P.: Πώς συνδέονται τα οπτικά που χρησιμοποιείτε στις συναυλίες σας με τη μουσική που παίζετε; Υπάρχουν κάποια μηνύματα που Θέλετε να μεταδώσετε πίσω από τις εικόνες αυτές;

Mike: Μου αρέσει ο κόσμος να σχηματίζει τις δικές του απόψεις για το τι σημαίνει n μουσική κατ το ίδιο ισχύει και για τα οπτικά, γι' αυτό κατασκευάζουμε αμφίσημες εικόνες παν υπονοούν συγκεκριμένα πράγματα. Συνήθως φτιάχνουμε αρκετά αφηρημένες εικόνες, με λούπες από κινούμενα σχέδια και ζοφερά κλιπάκια από θλιμμένες στιγμές. Με τον ίδιο τρόπου που ένα κομμάτι μπορεί να έχει μια φωνή και o ακροατής να μην αναγνωρίζει τo τι ακριβώς λέει n φωνή, με αυτό τον τρόπο μας αρέσει vα Χρησιμοποιούμε αφηρημένες εικόνες με λεπτά ή υποσυνείδητα κόλπα. Πρόσφατα χρησιμοποιήσαμε εικόνες που παίρνουν ένα θέμα και κάνοντας περίεργους δεσμούς ανάμεσα στην τέχνη, τη γεωμετρία, τα μαθηματικά και τη θρησκεία. Αλλάζουμε πάντα τo concept μας κάθε φορά που βγάζουμε έναν καινούργιο δίσκο.

F.P.: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας δίσκοι όλων των εποxών;

Marcus: Θα μπορούσα να σου απαντώ για πάντα, αλλά τα κορυφαία των κορυφαίων είναι για μένα τα Loveless από ι τους My Bloody Valentine, New Traditionalists από τους Devo, Pet Sounds των Beach Boys, Heaven or Las Vegas r και Blue Bell Knoll των Cocteau Twins και το 20 Mothers του Julian Cope.

Mike: H απάντησή μου θα άλλαζε από καιρό σε καιρό, αλλά για την ώρα θα έλεγα τα Garlands των Cocteau Twins, Geno των Dexy's Midnight Runners, οτιδήποτε από την Wendy Carlos, Clouds της Joni Mitchell, I Don't Know Why I Love You του Stevie Wonder...

F.P.: Ακούγοντας τους Boards Of Canada νιώθω σαν να ξαναγίνoμαι παιδί. Πώς οι εμπειρίες τον παρελθόντος φορτίζουν το δικό σας υλικό;

Mike: Μας αρέσει να παίζουμε με τις εικόνες και τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, είναι καλή πηγή έμπνευσης, γιατί όλοι μας υπήρξαμε κάποτε παιδιά, και όλοι μας έχουμε χάσει αυτά το μέρος της ζωής μας. Σχεδόν όλη n pop μουσική βασίζεται σε επίκαιρα θέματα και σε επίκαιρα ενδιαφέροντα των ενηλίκων, αλλά το περισσότερο απ αυτό το υλικό με αφήνει άδειο και αδιάφορο. Θέλω π μουσική να με κάνει να νιώθω θλιμμένος, θέλω n μουσική να με κάνει να νιώθω οτιδήποτε. Γι' αυτό στη δική μου μουσική ανασύρω μνήμες, κάποιες καλές και κάποιες τραγικές. Επίσης πιστεύω ότι, όσο είσαι νέος, μπορείς να έχεις περίεργες ιδέες και εξεζητημένες σκέψεις στο μυαλό σου, αλλά καθώς μεγαλώνεις όλα αυτά απωθούνται και μπαίνουν στο υποσυνείδητο. Ίσως προσπαθούμε να ξαναπαγιδεύσουμε αυτές τις ιδέες γράφοντας τη μουσική μας. Προσπαθούμε να μεταμφιέσουμε κάτι πολύπλοκο σε κάτι απλό και αφελές, και ίσως όταν ακούει κανείς τη μουσική μας να φαντάζει παιδική ή απλοϊκή, αλλά αυτό ισχύει μόνο για την επιφάνεια της μουσικής μας.

F.P.: Υπάρχει κάτι που να σας λείπει από τις πρώτες μέρες των Boards Of Canada, όταν ήσαστε μια ευρύτερη καλλιτεχνική κολεκτίβα χωρίς επίσημες δουλειές;

Mike: Ναι, μου λείπει n ανωνυμία.

F.P.: Πώς επιτυγχάνετε αυτόν τον πολυδιάστατο τύπο μουσικής, όπου οι ακροάσεις, όσες κ1 αν είναι, δεν χάνουν ποτέ το ενδιαφέρον τους;

Marcus: Τα κομμάτια μας είναι αρκετά μουσικά. Εννοώ ότι είμαστε πιο καλοί μουσικοί απ' αυτό που μπορεί να αποκαλύψει το ηχητικό στυλ των Boards Of Canada, και δίνουμε τεράστια βάση στο να γράφουμε μελωδίες που έχουν έναν επαρκή βαθμό συναισθηματικής "ανάλυσης" μέσα τους. H μαγική "πέμπτη χορδή". Όταν συνθέτουμε τα κομμάτια μας θέλουμε να περιλαμβάνουν πράγματα που δεν είναι προφανή τις πρώτες φορές που τα ακούς, Έτσι ώστε ύστερα από αρκετά ακούσματα μπορείς να βρίσκεις ήχους και κρυμμένες μελωδίες που δεν είχες παρατηρήσει νωρίτερα. Επίσης γράφουμε πάρα πολλά κομμάτια. Μόνο το ένα εικοστό της δουλειάς μας βρίσκε το δρόμο του προς την αγορά και μόνο αφού έχουμε δουλέψει πάνω τους για μήνες, μόνο τότε έχουμε μια καλή εικόνα για ποια κομμάτια μας έχουν την περισσότερη αντοχή στο χρόνο.

F.P.: Το νέο άλμπουμ είναι κάπως πιο σκοτεινό από το Music Has The Right Το Children. Τι σας οδήγησε σ αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης

Marcus: Δεν ήταν στις προθέσεις μας να γράψουμε ένα πιο σκοτεινό δίσκο. Νομίζω ότι ο ήχος απλώς αντανακλά τη διάθεσή μας καθώς τον ηχογραφούσαμε. Νομίζω ότι ασυνείδητα αντιδράσαμε στην αίσθηση που είχαμε ότι ο ήχος του προηγούμενου δίσκου μας ήταν λίγο πιο ελαφρύς απ' ότι είμαστε στην πραγματικότητα και επίσης αντιδράσαμε σε συγκεκριμένες προσωπικές, τραυματικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων.

F.P.: Εμφανίζεστε σπάνια ζωντανά και δεν επικοινωνείτε με τους ακροατές σας. Πώς παίρνετε feedback για τη μουσική σας; Πως αξιολογείτε αυτό το feedback και πόσο το αφήνετε να επηρεάσει τη μουσική σας;

Mike: Στην πραγματικότητα προσπαθούμε να μην παίρνουμε feedback. Είναι πιο εύκολο για εμάς να διασκεδάζουμε δημιουργώντας τη μουσική μας, όταν φανταζόμαστε ότι κανένας δεν μας ακούει. Το περισσότερο feedback το παίρνουμε από φίλους. Δε μας αρέσει να ακολουθούμε το τι σκέφτονται οι άλλοι γατί είναι πολύ εύκολο να απογοητευτείς από μια κακή κριτικό. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική ήμασταν πολύ ευτυχείς που δεν ξέραμε τι σκέφτονται οι άλλο για εμάς, καθώς δεν υπήρχαν ούτε προσδοκίες ούτε απαιτήσεις. Δε θέλουμε να μας αλλάζουν τα πράγματα που λέει ο κόσμος, είτε αυτό είναι καλό είτε όχι, γι' αυτό αυτές τις μέρες προσπαθούμε σκληρά να κλειδωθούμε από τον έξω κόσμο και να φανταζόμαστε ότι διανύουμε ακόμα την πρώτη μας περίοδο.

F.P.: Πώς ατενίζετε το μέλλον;

Marcus: Αν σε είκοσι χρόνια δημιουργούμε ακόμα πράγματα που βρίσκω ενδιαφέροντα και εξακολουθούμε να εισπράττουμε ικανοποίηση απ' αυτό, Θα είμαι πολύ ευτυχής.

Mike: Μουσική για πάντα.

Translated text

Note: ChatGPT3 translation by Moz

The anticipation for the release of their second album reached a point of hysteria among the audiences of the so-called leftfield or progressive electronica. And this is not a case of manufactured hype. Boards Of Canada earned the favour of the modern urbanite thanks to the power of their sound to transport you to a distant spacetime. The enchantment of the soul that was achieved four years ago with Music Has The Right to Children and is repeated again with this year's diamond-like Geogaddi is what makes Marcus Eion (sic) and Michael Sandison now considered the leaders of a movement in electronic music comprised of names (Mum, Minotaur Shock, Manual, Casino Vs Japan) that combine analog with digital sound, evoke the child hidden within each listener, and build atmospheres that are complex yet sweet and alluring. Glory is now a reality for the two residents of the Scottish countryside who, as if unwilling or unable to believe what is happening to them, continue to be distant from the musical metropolises, appear rarely, and let an air of mystery surround them.

However, in the interview they granted us via e-mail, they made everything clear.

Text / Interview: Christos Karras

Fractal Press: What happened between Music Has The Right to Children and Geogaddi? What occurred during those four years?

Mike: For an entire year, we were writing music, traveling, and filming the north. Then we rebuilt our studio, which took quite a bit of time to set up. We had a lot of technical problems for about a year until we finally overcame them. We spent the last two years writing music for our new album, but we also did some remixes and favours for others, like the remix for Mike Paradinas' project Slag Boom Van Loon. Then we decided not to do any more remixes or collaborations in the future because all these activities consume valuable time that we prefer to spend writing our own albums. Additionally, we released two EPs, *In A Beautiful Place Out In The Country* and the *John Peel session*.

F.P.: For you, what were the most significant differences between Music Has The Right to Children and Geogaddi?

Mike: In Geogaddi, we used many distorted sounds to achieve a more "generalised" sound where individual elements were less important. The idea was to make the sounds unrecognizable, and for example, there are some parts where you can't distinguish if you're hearing a flute, a voice, or a synthesizer. In the previous album, we focused more on simple melodic lines from synthesizers and small, isolated sounds. It was a more minimalist and sparse sound, and the truth is that this is how we usually sound. Recently, though, I found myself trying to capture some of the strange sounds I hear when I dream, sounds that I can't identify with the timbre of a musical instrument, and I think we achieved that in Geogaddi.

F.P.: When do you know that one of your tracks has reached perfection?

Marcus: I don't know if there's a point where a track is perfect. I suppose that happens when you reach a point where you love the sound of your track and think that anything you add or remove will ruin it. Then it might be perfect. I'm happy when I can finish a track in one day, but sometimes I get obsessed with certain parts of a track, and that can take weeks. These days, though, I'm trying to write more music but spend less time on each track because I know that's when musicians do their best work.

F.P.: Where do Boards Of Canada draw their inspiration from?

Mike: We have the same influences. As we were growing up in the early '70s, we listened to a lot of music, but our biggest influence is movies and books, as well as older pop music from the '60s and '70s. We like TV music from the '70s and '80s, like the jingles that play at the end of American TV shows. I draw a lot of inspiration from movies, especially those paranoid, freeform movies of the late '70s and early '80s. We are also deeply influenced by certain documentaries, cartoons, and public service broadcasts. I read serious science fiction and try to imagine the sounds that fit the scenes described. This certainly feeds into the music I write.

F.P.: How do you choose the titles of your albums and tracks? To what extent do these titles reflect your music? Does naming the music often limit the listener's ability to create their own scenarios and meanings when listening to it?

Marcus: It is important to leave a degree of ambiguity in these things because what the listener can imagine is always more powerful than what you can actually give them. We approach each of our titles differently. Sometimes it can be as simple as the name of the person whose voice is heard in the track, or it can be a distorted phrase that someone perceived while being drunk or high. Distorted phrases have been used several times because such a phrase sparks inspiration and evokes emotions, becoming surreal and suggesting a confused, enhanced form of reality. Sometimes we even use cryptic and enigmatic titles for our tracks because we are curious if anyone will understand what they refer to. A title can make the music sound completely different, and that can be a great thing if done carefully.

F.P.: How do the visuals you use in your concerts relate to the music you play? Are there any messages you want to convey through these images?

Mike: I like people to form their own opinions about what the music means, and the same goes for the visuals, which is why we create ambiguous images that suggest specific things. We usually make quite abstract images, with loops of cartoons and gloomy clips of sad moments. In the same way, a track can have a voice, and the listener might not recognize exactly what the voice is saying, we like to use abstract images with subtle or subconscious tricks. Recently, we have been using images that take a theme and make strange connections between art, geometry, mathematics, and religion. We always change our concept every time we release a new album.

F.P.: What are your favorite albums of all time?

Marcus: I could answer this forever, but the top of the top for me are Loveless by My Bloody Valentine, New Traditionalists by Devo, Pet Sounds by The Beach Boys, Heaven or Las Vegas and Blue Bell Knoll by Cocteau Twins, and 20 Mothers by Julian Cope.

Mike: My answer would change from time to time, but for now, I would say Garlands by Cocteau Twins, Geno by Dexy's Midnight Runners, anything by Wendy Carlos, Clouds by Joni Mitchell, and I Don't Know Why I Love You by Stevie Wonder...

F.P.: Listening to Boards Of Canada makes me feel like a child again. How do past experiences influence your material?

Mike: We like to play with images and memories of childhood; it's a good source of inspiration because we all were children once, and we all have lost that part of our lives. Almost all pop music is based on current themes and adult interests, but most of this material leaves me empty and indifferent. I want music to make me feel sad; I want music to make me feel anything. That's why in my music, I recall memories, some good and some tragic. I also believe that, when you are young, you can have strange ideas and sophisticated thoughts in your mind, but as you grow older, all these are repressed and enter the subconscious. Maybe we are trying to recapture these ideas by writing our music. We try to disguise something complex as something simple and naive, and perhaps when someone listens to our music, it seems childish or simplistic, but this is true only on the surface of our music.

F.P.: Is there anything you miss from the early days of Boards Of Canada when you were a broader artistic collective without official jobs?

Mike: Yes, I miss the anonymity.

F.P.: How do you achieve this multi-dimensional type of music where the listens, no matter how many, never lose their interest?

Marcus: Our tracks are quite musical. I mean that we are better musicians than what the sound style of Boards Of Canada might reveal, and we place enormous importance on writing melodies that have a sufficient degree of emotional "resolution" within them. The magical "fifth chord". When we compose our tracks, we want them to include things that are not obvious the first few times you listen to them, so that after several listens, you can find sounds and hidden melodies that you hadn't noticed before. We also write a lot of tracks. Only one-twentieth of our work finds its way to the market, and only after we have worked on them for months, only then do we have a good idea of which tracks have the most staying power.

F.P.: The new album is somewhat darker than Music Has The Right to Children'. What led you to this change in direction?

Marcus: It wasn't our intention to write a darker album. I think the sound simply reflects our mood while we were recording it. I believe we subconsciously reacted to the feeling that the sound of our previous album was a bit lighter than we actually are and also reacted to certain personal, traumatic experiences of the past few years.

F.P.: You rarely perform live and don't communicate much with your audience. How do you get feedback on your music? How do you evaluate this feedback and to what extent do you let it influence your music?

Mike: We actually try not to get feedback. It's easier for us to have fun creating our music when we imagine that no one is listening to us. Most of the feedback we get is from friends. We don't like to follow what others think because it's very easy to get discouraged by a bad review. When we started making music, we were very happy not knowing what others thought about us since there were neither expectations nor demands. We don't want to let what people say change us, whether it's good or bad, so these days we try hard to lock ourselves away from the outside world and imagine we're still in our early days.

F.P.: How do you envision the future?

Marcus: If in twenty years we're still creating things that I find interesting and we're still getting satisfaction from it, I'll be very happy.

Mike: Music forever.

Scans

• 
• 
•