title	Boards of Canada
author	Koen Poolman
publication	Oor
date	2002/03
issue	06
pages	20-22

Original Text

Boards of Canada was an interview (in Dutch) by Koen Poolman originally published March 2002 in Oor magazine Number 06 pp. 20-22.

This is an original text copied verbatim from the original source. Do not edit this text to correct errors or misspellings. Aside from added wikilinks, this text is exactly as it originally appeared.

Boards of Canada

Even voorstellen: Boards Of Canada. Enigmatisch elektronicaduo uit Schotland. Makers van de sprookjesachtig mooie CD's Music Has The Right To Children en Geogaddi. Beatfreaks met een voorliefde voor folkies Joni Mitchell en The Incredible Stringband. Inspiratiebron voor Radiohead en vele anderen. Middelpunt van een heuse cultus. Ambitie: onzichtbaar blijven.

door Koen Poolman leestijd 7'32"

We're at our studio right now, the whole place is under snow at the moment. Everything's cool.

Het begin van een e-mail correspondentie met Marcus Eion (28) - echte naam Marcus Es - en Michael 'Mike' Sandison (30), samen Boards Of Canada. Mediaschuw elektronicaduo dat zich schuilhoudt in zijn studio in een verlaten atoombunker in de woeste natuur van de Pentland Hills, aan de oostkust van Schotland. Boards Of Canada bewaart graag afstand. Van de media, van de fans (optredens zijn een zeldzaamheid), van hun collega's (wie je ook spreekt, niemand heeft hen ooit ontmoet) en zeker van de muziekindustrie. Niemand lijkt hen persoon lijk te kennen.

We houden met niemand in de muziek contact. Het is het niet waard. Het is gewoon onze wereld niet.

Boards Of Canada, mythe in een wereld van hypes en trends.

HET IS 28 FEBRUARI 2002, HET SNEEUWT IN SCHOTLAND en Boards Of Canada spreekt, na vier jaar van stilzwijgen en één eerder op niets uitgelopen contact. Toen, rond het verschijnen van de mini-CD In A Beautiful Place Out In The Country (eind '00), deed men uiteindelijk maar drie interviews. Wereldwijd. Nu zijn het er een paar - niet veel — meer. Per e-mail. Het is graag of niet.

Het liefst geven we helemaal geen ruchtbaarheid aan onze muziek,

schrijft Mike Sandison in zijn eerste reactie.

We hebben liever dat de mensen onze muziek zelf ontdekken, zodat ze er een persoonlijke band mee krijgen.

Muziek die in de mallemolen van de muziekindustrie terechtkomt, verliest haar puurheid en haar onschuld en dus haar geloofwaardigheid, is de stellige overtuiging van het duo. Het enige alternatief is je platen stilletjes uit te brengen en vervolgens je handen er vanaf te trekken. Laat de consument zelf maar op zoek gaan en beslissen. De muziek van Boards Of Canada moet je langzaam bekruipen, benadrukt Mike.

Onze platen zijn niet bedoeld om je meteen bij de keel te grijpen. Om met Jack Dangers [van Meat Beat Manifesto] te spreken: Play twice before listening.

Aldus geschiedde met Music Has The Right To Children ('98). Het officiële debuut kwam geruisloos, begon langzaam te groeien en is inmiddels tot haast mythische proporties uitgegroeid. Het is een moderne klassieker, tijdloos en genreloos. Pure schoonheid, nostalgie en mystiek gevat in abstracte beats, warme synthesizers, troostrijke melodieën en vervreemdende kinderstemmetjes: verdraaid, verknipt en achterstevoren afgespeeld. Muziek bij een sprookje dat slecht afloopt. Dartel, speels, onschuldig, maar met een duistere ondertoon. Stukje bij beetje ontrafelde zich ook het mysterie rond de makers. Mike Sandison en Marcus Eion zogezegd. Twee kluizenaars uit Schotland, bleek al snel. Als kind zouden ze allebei naar Alberta zijn geëmigreerd, alwaar ze uren voor de buis gekluisterd zaten, betoverd door de beelden én de muziek van de natuurdocumentaires van de National Film Board Of Canada. De achtergrondmuziek bij deze films geldt nog steeds als een belangrijke invloed op hun eigen werk. Via een tussenstop in Zuid-Engeland keren de twee (geen familie) begin jaren '80 terug naar de oostkust van Schotland. Daar spelen ze sinds '86 samen in een band. Tussen '92 en '94 organiseren ze Redmoon-feesten, happenings eigenlijk, in een ruïne middenin de wildernis van de Pentland Hills, onder Edinburgh. Attracties: Super-8 filmpjes uit hun jeugd, oude kinderliedjes gemixt over elektronische beats, een groot kampvuur en een rode maan. In de eigen Hexagon Sun studio, gevestigd in een atoombunker in de heuvels vlakbij de ruïne, nemen ze in eigen beheer hun eerste LP op, Twoism ('95), die een jaar later via Autechre's Sean Booth bij Skam belandt. Het label uit Manchester neemt direct contact met de Schotten op en brengt de mini-lp Hi Scores ('96) uit. Waarna Warp hen contracteert en het verhaal met Music Has The Right To Children pas echt begint. Weer vier jaar later is er een heuse cultus rond het duo losgebarsten - onlangs werd een van de honderd LP's van Twoism voor maar liefst 710 pond op eBay geveild - en is Geogaddi al op voorhand een van de belangrijkste albums van 2002. GEOGADDI LOST ALLE HOOGGESPANNEN VERWACHTINGEN IN. Opnieuw creëert 'Boards' zijn eigen sprookjeswereld vol echo's uit een onbekend verleden - een universum ver weg van het hier en nu.

Mike reageert instemmend.

We proberen zo weinig mogelijk aanknopingspunten met het heden te hebben. Ik hoop dat onze muziek over dertig jaar nog steeds gewaardeerd wordt zonder een bepaalde tijd of trend of scene in herinnering te roepen. Onze favoriete muziek is altijd melancholisch en droevig geweest, en ook een beetje beschadigd - als het geluid van een verroeste film. Dat effect maakt het voor veel mensen nostalgisch. Onze intentie is om de mensen iets vertrouwds te geven en ze tegelijkertijd te vervreemden van de wereld die zij kennen.

Een deel van ons wil dat alles perfect is,

vult Marcus aan,

een ander deel probeert alles wat we zorgvuldig opgebouwd hebben weer kapot te maken, maar wel op een briljante manier.

Elektronische muziek wordt steevast geassocieerd met sciencefiction, futurisme, cyberspace, een wereld van robots en machinerie. Een cliché, meent Mike.

In de jaren '70, toen Kraftwerk op zijn hoogtepunt was, was dit misschien nog wel origineel, nu getuigt het van weinig originaliteit en verbeeldingsvermogen.

In de muziek van Boards Of Canada weerklinkt de onschuld van een kind, het wonder der natuur, het eeuwenoude land van onze voorvaderen. Hier wordt geen toekomst geschetst, maar een herinnering uit het collectieve onderbewustzijn opgegraven. Het terughalen van een verloren jeugd bijvoorbeeld.

Een terugkerend thema in onze muziek,

aldus Mike,

omdat het mij persoonlijk erg bezighoudt. Ik word verdrietig als ik aan mijn kindertijd terugdenk en verdriet is de beste inspiratiebron die er is.

Welke herinnering ligt ten grondslag aan 1969, het enige vocale nummer op Geogaddi, vraag ik. Mike cryptisch:

1969 in the sunshine verwijst naar een bepaalde periode in het bestaan van een religieuze groepering en tegelijkertijd naar die tijd in het algemeen. Het ademt de hoop van een optimistische generatie die zich niet bewust is van het onheil dat haar te wachten staat.

De muziek van Boards Of Canada zit vol met dit soort geheimzinnige boodschappen en verwijzinkjes.

Ze geven de muziek een context,

legt Marcus uit, {{boc}en in sommige gevallen een heel specifieke betekenis.}} Nummers als Music Is Math, A Is To B As B Is To C en The Smallest Weird Number ('70' volgens Mike) verraden een bovenmatige interesse voor wiskunde. Een interesse die als een rode draad over Geogaddi heenloopt, bekent Mike. Marcus bevestigt zelfs het gerucht dat het duo zo nu en dan de cijferreeks van Fibonacci (1, 2, 3, 5, 8,13 enzovoort) in zijn composities verwerkt.

En ook wel andere vergelijkingen en quotaties,

meldt hij,

maar meestal maken we gewoon muziek zoals ieder ander.

BOARDS OF CANADA IS EEN TYPISCHE EXPONENT VAN DE WARP-SCHOOL. De abstracte elektronica van Aphex Twin, Autechre en Plaid echoot zachtjes na in de warme sound van de Schotten, die op hun beurt weer vele nieuwe techneuten beïnvloeden, en ook megacts als Radiohead, U2 en Björk trouwens. Boards Of Canada is de belangrijkste vernieuwer binnen de elektronische muziek van de laatste jaren. Veel recensenten herkennen echter vooral een folk-invloed in hun muziek.

Terecht, stelt Mike.

Onze meeste muzikale invloeden liggen in de folk, niet in de elektronische muziek. Op Geogaddi hebben we een hoop akoestische instrumenten gebruikt, zij het niet op een herkenbare manier. We zijn gek op artiesten als Joni Mitchell en The Incredible Stringband. Hun muziek bezit een zekere puurheid, en dat is waar wij op onze manier ook naar streven. We hebben zelf ook het nodige in die stijl opgenomen, maar daar is nog niets van uitgebracht.

Leg voor de grap de hoes van Music Has The Right To Children naast die van The Hangman's Beautiful Daughter van The Incredible Stringband (uit '68, het toppunt van hun psychedelische periode) en je hebt een mooi paar.

Precies!

antwoordt Marcus.

We hebben alle Stringband-platen! Sterker nog, ze komen uit hetzelfde plaatsje als waar wij nu wonen. Af en toe zien we elkaar. Ik herken in hun muziek een sterke verbondenheid met het platteland, een band die wij 66k voelen. Persoonlijk vind ik hen een van belangrijkste en meest onderschatte bands van de laatste veertig jaar.

Net als veel oude volksmuziek is de muziek van Boards Of Canada vergeven van heidense symboliek.

Wij zijn geïnteresseerd in de heidense roots van onze samenleving,

bevestigt Mike,

met ai zijn rituelen en oude levenswijzen. De meeste mensen schijnen te vergeten dat de moderne tijd waarin wij leven ook maar van voorbijgaande aard is. Je kunt op z'n minst een alternatief voor de huidige maatschappij en manier van leven bestuderen. Kijk naar iemand als Julian Cope, die gebruikt deze invloeden om zijn muziek op een unieke wijze te verrijken. Maar die invloeden kunnen zich ook op een andere wijze, buiten de muziek, manifesteren.

Marcus:

Wij zijn fanatieke anti-globalisten. Wij zijn fel tegen economische groei als drogreden voor industrialisatie. Het stoort mij dat er steeds meer technologie wordt geproduceerd om het produceren, en niet omdat we al die rotzooi nodig hebben. lk hoorde laatst een politicus zeggen dat een afname van de bevolking een ramp voor Engeland zou betekenen, en dat als we niet snel nog meer huizen zouden bouwen de kwaliteit van het leven zou afnemen en de economie zou instorten. Dat is aperte onzin. Wanneer stoppen ze? Als al het land is volgebouwd met huizen en fabrieken? Mijn grootste probleem met de wereld is dat we genoeg ruimte en middelen hebben om iedereen een menswaardig bestaan te geven en dat dit gewoon niet gebeurt. George Bush had gelijk toen hij sprak van de As van het Kwaad: hij ligt op de stoep voor de multinationals en de overheid! Wij proberen het idee van een minder verstedelijkt leven in onze muziek te laten doorklinken, zonder nou te willen prediken.

Hoe Kwaad is Boards Of Canada eigenlijk, vraag je je af na het zien van het occulte artwork van Geogaddi (duur: 66 minuten en 6 seconden) en een nummer als The Devil Is In The Details. Mike:

As evil as Mickey Mouse.

VEEL DANCECOMPILATIES PLAATSEN BOARDS OF CANADA ONDER DE NOEMER CHILL-OUT.

Belachelijk,

sneert Marcus.

Ik weet niet eens wat chili-out is.

Maakt Boards Of Canada dan wel dance? Ook dat is discutabel. In de NME werd - met instemming van het duo - de vergelijking met Loveless van My Bloody Valentine gemaakt. Boards Of Canada is even ondoorgrondelijk. Hun muziek mist de dynamiek van de dansvloer. Het ritme van de natuur gaat hen snel genoeg. Eb en vloed. De zon en de maan. Het ontluiken van een bloem - en hoe de Fibonacci-reeks zich openbaart in het patroon van de bladeren van sommige

bloemen, planten en vruchten. Van die dingen. Kom daar maar eens om bij The Chemical Brothers! Dansmuziek bouwt op naar een hoogtepunt, verticaal, langs alsmaar hetzelfde ritme. Boards Of Canada componeert horizontaal, wisselt voortdurend van klank en kleur, en als de melodie eenmaal staat, verdwijnt zij net zo snel als zij gekomen is - als een wolk die even een herkenbare vorm aanneemt, een sneeuwvlok die smelt in je hand. De CD's van Boards Of Canada grossieren in korte, ongrijpbare miniatuurtjes, muziekjes eigenlijk, die voorbij zijn voordat je het weet. Het zijn de klanken bij de beelden in hun hoofd. Beelden van een vulkanische uitbarsting (Gyroscope) of een documentaire over zuinig energieverbruik (Energy Warning), ongetwijfeld geïnspireerd op een oude uitzending van de National Film Board Of Canada. Of een van hun eigen films, want die maken ze ook, als onderdeel van het collectief Music 70.

Die korte muziekjes,

schrijft Mike,

daar maken we er veel meer van dan van onze echte nummers, en eigenlijk zijn ze onze favoriete nummers. Als we zouden willen, brengen we zo tien albums met dit soort miniatuurtjes uit. Op Geogaddi staan alleen de tracks die in de lijn van het verhaal pasten. Je moet het album als één geheel luisteren, als een soundtrack bij een bizarre film of musical. Het thema is verwarring, duisternis, een soort Alice In Wonderlandachtig avontuur. Music Has The Right To Chiidren was een plaat voor in de buitenlucht, op een koude, heldere dag met een strakblauwe hemel. Geogaddi is meer een nachtmerrie vol kwade geesten en duistere machten, een claustrofobische trip die eindigt met Corsair, het licht aan het einde van de tunnel. Voor ons is een album niet meer dan het bij elkaar harken van de juiste tracks. We zijn alweer bezig ons volgende album samen te stellen.

Halleluja! In mijn gedachten begint het zachtjes te sneeuwen. Boards Of Canada heeft vooralsnog geen plannen om te gaan optreden, maar houdt alle opties open. Het gerucht dat Warp het eigen beheer-werk opnieuw gaat uitbrengen wordt bevestigd noch tegengesproken. Voor het volledige e-mail interview kun je terecht op www.oor.nl.

Translated text

TRANSLATED TEXT

BODY

Scans

Scanned images of this newspaper or magazine article are missing. Please upload them to improve this page.