Vooral Niet Rustgevend
| title | Vooral Niet Rustgevend |
|---|---|
| author | Jeroen Junte |
| publication | Volkskrant.nl |
| date | 2005-10-27 |
| issue | Online |
| pages |
"Vooral Niet Rustgevend" is a 2005 article in Dutch by Jeroen Junte. It originally appeared online at Volkskrant.
Contents
Original Text
This is an original text copied verbatim from the original source. Do not edit this text to correct errors or misspellings. Aside from added wikilinks, this text is exactly as it originally appeared.
VOORAL NIET RUSTGEVEND
Het duo Boards of Canada omgeeft zich met mysterie en symboliek. Met hun nieuwste album breken ze met die traditie....
JEROEN JUNTE 27 oktober 2005, 00:00
Boards of Canada, dat zijn twee hippies uit een obscure commune ergens in de Schotse hoogvlakten. Muziek en albumhoezen zetten ze vol met occulte symboliek. Optreden doen ze maar één keer per jaar; tijdens de midzomernacht bij een groot kampvuur, omgeven door louter vrienden en bekenden. En hun studio bevindt zich in een geheime bunker.
‘Ik begrijp ook niet waar al die verhalen vandaan komen,’ zegt Mike Sandison, helft van dit elektronische producersduo, een frisse dertiger in hip t-shirt, wijde broek en met een verzorgde coupe. Voor hem op tafel in een trendy eettentje in Edinburgh – macrobiotisch, dat wel – staat een fles bier.
‘Een commune? Ik woon gewoon in een dorpje op het platteland. Daar wonen inderdaad bevriende kunstenaars, maar voor het merendeel gewoon mensen die er zijn geboren en getogen.’ En die bunker?
‘Nonsens,’ zegt Marcus Eoin. ‘Ik heb ooit eens in een interview gezegd dat we zo geconcentreerd werken dat onze studio wel een bunker lijkt. Zo gaat alles een eigen leven leiden.’
Hadden ze maar vaker interviews moeten geven.
‘Nee, de muziek moet voor zichzelf spreken. Zie ons als de persoon die in een volle kamer meestal zijn mond houdt. Áls hij dan iets zegt, luistert iedereen,’ zegt Mike Sandison (1971).
Daarom hebben ze ook nooit verteld dat ze eigenlijk broers zijn – de tweede voornaam van Marcus (1973) is Eoin. ‘Dan zou het alleen daarover gaan.’
Waarom ze nu dan toch naar buiten treden? Mike: ‘Het ging gewoon te ver. Niemand had het nog over onze muziek.’
En die wonderschone muziek verdient inderdaad alle aandacht. Eist die ook bijna, delicaat als ze is. Boards of Canada bouwt nummers laag over laag op – soms met ritmisch tinkelende belletjes, dan weer met flarden kinderstemmen (of zijn het nou elfjes?). De sprookjesachtige melodieën vlijen zich door hun complexe structuur pas na vele luistersessies in je hoofd, om daar voor altijd te rusten.
Het is onaardse muziek waarbij je al snel vergeet hoe lang de nummers duren, en of je nog steeds naar hetzelfde nummer luistert. Maar noem hun muziek niet aangenaam, of erger nog, rustgevend.
‘Alsof we onze muziek maken om yoga-oefeningen op te doen bij een zonsondergang. Fuck off!’ zegt Mike.
Het laatste wat ze willen is ‘perfecte popmuziek’ maken, aldus Marcus. ‘Dat hoef je maar één keer te horen om het te begrijpen.’
Ze willen juist muziek maken die langzaam bezit van je neemt, als een jeukpoeder; door hun muziek vol te stoppen met tempowisselingen, dissonanten en onverwachte effecten.
‘Ken je dat gevoel als je in een groot warenhuis bent en de muziek van twee verschillende winkels door elkaar hoort, en het klopt op de een of andere manier? Ik weet, het gebeurt maar zelden. Maar dat gevoel van vervreemding, daar streven we naar.’
Wat ze ook niet willen, is opdringerige muziek maken. ‘Van die deathmetal-gasten met hun zwarte mascara bijvoorbeeld, dat is sáááái.’
Hun grootste inspiratiebron vormden de wazige natuurdocumentaires van de National Film Board of Canada uit de jaren zeventig; daar groeiden ze mee op voordat ze naar Schotland verhuisden. Hun optredens gaan vergezeld van verstilde videobeelden.
‘Laatst hoorde ik onze muziek onder een BBC-documentaire,’ zegt Marcus. ‘En wat pas echt cool was: het ging over criminaliteit, met heftig geweld en drugs erbij.’
Dat ze zo zelden optreden heeft een pragmatische reden. ‘We gebruiken geen software maar alleen synthesizers en analoge apparatuur,’ begint Mike. (‘Daar hebben we er ook eentje van in de studio,’ valt zijn broer in de rede, terwijl hij wijst naar de gedateerde cassetterecorder op tafel.)
Mike gaat verder: ‘Dus als we willen optreden, moeten we de hele studio afbreken, in een grote truck laden en vervolgens weer opbouwen op het podium. Dat kost veel geld, wat we niet hebben. En wat als de apparatuur kapotgaat? Of wordt gejat?’
Met het debuutalbum Music Has the Right to Children (1998) op het prestigieuze label Warp vestigde het duo in één keer zijn naam. Een status die in 2002 werd bevestigd met Geogaddi. Vooral dit psychedelische album zat boordevol cryptische verwijzingen, met songtitels als "Music Is Math" en een speelduur van exact 66 minuten en zes seconden. Al moet aan die symboliek niet te zwaar worden getild. ‘Vaak waren het binnenpretjes.’
Toch zaten er ook politieke statements tussen, bijvoorbeeld door de herkomst van een sample of een songtitel. ‘Maar het mag nooit afleiden van de muziek.’
Vandaar dus een songtitel als "The Devil Is In The Details"? Het antwoord bestaat uit een smalende glimlach op beide gezichten.
Het nieuwe album The Campfire Headphase breekt met deze traditie. ‘We wilden terug naar de basis: de muziek.’ En ook die klinkt aardser, door invloeden van folk en vervormde elektrische gitaren. De ritmes zijn simpeler en dominanter.
‘We gaan terug naar onze muzikale roots. In de jaren tachtig speelden we in allerlei bandjes new wave en industrial. Pas in de jaren negentig zijn Marcus en ik doorgegaan als Boards of Canada.’
Misschien was dit album wel te persoonlijk om vol te stoppen met details. ‘Nu iedereen ons kent, kunnen we weer terug naar ons rustige leventje op het platteland.’
Marcus beaamt: ‘Het wordt tijd dat we weer muziek gaan maken.’
Translated text
Note: Translation by GPT-4-turbo (free)
ABOVE ALL, NOT RELAXING
The duo Boards of Canada surrounds itself with mystery and symbolism. With their latest album, they break that tradition.
JEROEN JUNTE – October 27, 2005
Boards of Canada are two hippies from an obscure commune somewhere in the Scottish Highlands. They fill their music and album covers with occult symbolism. They perform only once a year — during midsummer night, around a large bonfire, surrounded only by friends and acquaintances. And their studio is located in a secret bunker.
“I don’t understand where all those stories come from,” says Mike Sandison, one half of the electronic producer duo — a lively guy in his thirties wearing a hip T-shirt, loose trousers, and a neat haircut. On the table in front of him in a trendy Edinburgh restaurant — macrobiotic, of course — sits a bottle of beer.
“A commune? I just live in a small village in the countryside. Sure, there are some artist friends living there, but mostly just people who were born and raised there.” And that bunker?
“Nonsense,” says Marcus Eoin. “Once, in an interview, I said that we work so intensely that our studio feels like a bunker. And then that story took on a life of its own.”
They should have given interviews more often.
“No, the music has to speak for itself. Think of us as the person in a crowded room who usually keeps quiet. When he finally does say something, everyone listens,” says Mike Sandison (born 1971).
That’s also why they never told anyone they’re actually brothers — Marcus’s middle name (born 1973) is Eoin. “If we’d said that, it would’ve become all about that.”
So why speak up now? Mike: “It just went too far. Nobody was talking about our music anymore.”
And that gorgeous music indeed deserves — almost demands — all the attention. Boards of Canada build their tracks layer upon layer — sometimes with rhythmically tinkling bells, sometimes with fragments of children’s voices (or are they elves?). The fairy-tale melodies only nestle in your head after many listens, through their complex structures — and once they’re there, they stay forever.
It’s unearthly music that makes you lose track of time — you forget how long a piece lasts, or whether you’re still listening to the same one. But don’t call their music “pleasant,” or worse, “soothing.”
“As if we make music for yoga sessions at sunset. Fuck off!” says Mike.
The last thing they want to make is “perfect pop music,” says Marcus. “You only need to hear that once to get it.”
Instead, they want to make music that slowly takes hold of you, like an itch powder — by filling their tracks with tempo shifts, dissonances, and unexpected effects.
“You know that feeling when you’re in a big department store and you hear the music from two different shops overlapping — and somehow it works? I know, it rarely happens. But that feeling of alienation — that’s what we’re after.”
What they also don’t want is pushy music. “Those death metal guys with their black mascara, for example — that’s so boring.”
Their greatest inspiration came from the hazy nature documentaries of the National Film Board of Canada from the 1970s; they grew up with those before moving to Scotland. Their live shows are accompanied by tranquil video imagery.
“I recently heard our music used in a BBC documentary,” says Marcus. “And what was really cool: it was about crime, with violence and drugs.”
The reason they perform so rarely is purely practical. “We don’t use software, only synthesizers and analog equipment,” says Mike. (“We’ve even got one of those in the studio,” his brother interjects, pointing at the dated cassette recorder on the table.)
Mike continues: “So if we want to perform, we have to dismantle the whole studio, load it into a big truck, and rebuild it on stage. That costs a lot of money — which we don’t have. And what if the gear breaks? Or gets stolen?”
With their debut album Music Has the Right to Children (1998) on the prestigious Warp label, the duo made their name immediately — a reputation reinforced in 2002 with Geogaddi. That psychedelic album was full of cryptic references, with song titles like "Music Is Math" and a running time of exactly 66 minutes and six seconds. Still, one shouldn’t take that symbolism too seriously. “Often, they were just inside jokes.”
Yet there were also political statements, sometimes in the form of a sample or a song title. “But it should never distract from the music.”
So that’s the meaning behind a song title like "The Devil Is In The Details"? The answer comes as a smirking smile on both their faces.
The new album, The Campfire Headphase, breaks with that tradition. “We wanted to get back to basics — the music itself.” And that music sounds more down-to-earth, with influences of folk and distorted electric guitars. The rhythms are simpler and more dominant.
“We’re going back to our musical roots. In the ’80s we played in all kinds of new wave and industrial bands. It wasn’t until the ’90s that Marcus and I continued as Boards of Canada.”
Perhaps this album was simply too personal to pack with hidden details. “Now that everyone knows who we are, we can return to our quiet life in the countryside.”
Marcus agrees: “It’s time we started making music again.”"
Scans
- Not applicable.
Highlights
- The bunker story is pure nonsense.
- They played in all kinds of new wave and industrial bands in the 80s before continuing as Boards of Canada in the 90s.
- They dislike when you call their music "pleasant" or "soothing".
See Also